غرور...

نمی‌دونم تا حالا شده به این فکر کرده باشین که چند درصد از همه چیز زندگی و همه ابعاد زندگی‌تون راضی هستید؟ چند درصد از کارتون، از زندگی شخصی‌تون، از جسارتتون، از اعتماد به نفستون، از نحوه ارتباط‌گیری‌تون، از بها دادن به شیطنت‌های خاموش و پنهانتون و ... راضی هستید؟

همه ما مجموعه‌ای از ویژگی‌های خوب و بد هستیم. اما رضایت ما از هر کدوم از ویژگی‌ها چه قدره؟ حتی ویژگی‌های بد... گاهی شده که برخی از ما از وجود ویژگی‌های بدمون احساس رضایت می‌کنیم و گاهی بهش مفتخریم... مثلا کسی در مورد دروغ بزرگ و شاخداری که به کسی گفته طوری با افتخار صحبت می‌کنه که انگار در یکی از بزرگ‌ترین‌ المپیا‌دهای علمی نمره برتر رو گرفته...

غرور یکی از ویژگی‌های انسانیه و همه ما بخوایم و نخوایم باهاش درگیر بودیم... گاهی خودمون با این ویژگی زندگی می‌کنیم و گاهی با کسانی تعامل و ارتباط داریم که انسان‌های مغروری هستند... البته غرور خودش تعریف داره، حد و مرز داره، یه جاهایی باید باشه و یه جاهایی هم نه... اما رعایت این حد و مرز‌ها واقعا چه قدر می‌تونه سخت باشه

خیلی از ما برامون پیش اومده که به این صفتون افتخار کردیم و خوشحالیم از اینکه انسان مغروری هستیم و خیلی برامون خوشاینده... اما واقعا غرور ما انسان‌ها رو تا کجا می‌تونه با افتخار حضورش همراه کنه؟!

در برخورد با شخصیت‌های مختلف در مسیر زندگی‌مون درصدی از این صفت رو داشتن گاهی نیازه... مثلا برای ما خانم‌ها، نیازه که گاهی مغرورانه با آدم‌های اطرافمون برخورد کنیم و این غرور یه جورایی مانع این می‌شه تا هر کسی به خودش اجازه بده، باهامون هر طور دلش می‌خواد برخورد کنه... (این عقیده شخصیه منه)

حتی خوب یادمه قبل از اینکه متاهل بشم اون قدر رفتارم در محیط اطرافم مغرورانه بود (یا حداقل مغرور به نظر می‌رسیدم) که خیلی‌ها می‌ترسیدند با من صحبتی داشته باشند و وقتی بعد از ازدواجم کمی نرم‌تر شدم، خیلی‌ها اذعان کردند که این شخصیت با اون شخصیت زمین تا آسمون فرق داشت...

اما برخی از آدم‌ها هم هستند که خیلی به این صفتشون مفتخرند و با اینکه بارها و بارها بهشون متذکر می‌شیم که مغروری و این غرورت اذیت‌کننده است، باز هم در مسیر خودشون باقی می‌مونند و حاضر نیستند برای رضایت آدم‌های دور و اطرافشون کمی از این صفت که داره آزار‌دهنده می‌شه، کم کنند.

امروز این مطلب در مورد غرور به ذهنم رسید چون انسان‌هایی رو دیدم و می‌بینم که واقعا با وجود هزاران خوبی، اما درگیر یه غرور سر سختانه‌اند که آزار‌دهنده است و حاضر نیستند اصلا و ابدا کمی شعله‌ی غرورشون رو کم کنند تا ارتباط‌ هاشون نسوزه...

پ.ن: خوشبختانه آقای همسر از این امر مستثنی است. اینو گفتم تا همه ذهنشون به سمت اون کشیده نشه... مخاطب این نوشته یه دوستیه که خودش هم باور داره آدم مغروریه اما... البته هیچ وقت هم این‌جا رو نمی‌خونه ... اما دلم می‌خواست به بهانه و یاد اون در مورد غرور بنویسم...