خوشبختی...

 وای که این روزها فاجعه است بس که کارام زیاده... یه هو به خودم میام و می‌بینم ساعت نزدیکای شیش شده و من از پشت میزم نتونستم جم بخورم.... مسئولیتی که برعهدمه و خودمم که کلا وجدان کاری‌ام کلا، همه دست به دست داده که این روزها فشار کاری نابودم کنه تقریبا....

فشار کاری همیشه برای من شیرین بوده، اما حاشیه‌ها و برخورد مدیران و رئیسان  و حرف‌ها و حدیث‌ها اون قدر آزار‌دهنده است که بیش از کار زیاد، منو می‌شکنه و خسته و بی‌حوصلم می‌کنه

توی این اوضاع شلوغ و پلوغ، آخره این هفته راهی سفر به گرگانیم برای بازگشت مادر آقای همسر از مکه... با وجود این همه اتفاق تلخ توی مکه فقط دلهره و استرس داشتیم برای سلامت «مامان‌نساء» و مرتب باهاش در تماس... و هنوز نگرانیم و دعا می‌کنیم که خدا سالم برش گردونه ...

سفر آخره هفته و باز هم مأموریت محمدحسین و با هم تنها موندن من... فقط امیدوارم این بار هیچ بلای آسمانی سرم نازل نشه و بتونم خونه بمونم... از اونجایی که فردای روز مأموریتش یعنی جمعه باید راهی گرگان بشیم، باید حتما خونه باشم و کارهامو انجام بدم... و به همین خاطر نمی‌تونم برم خونه خواهرم که نزدیکمه....

*****

دیشب یه شب زیبای دیگه بود که مفهوم خوشبختی رو لمس کردم... با وجود همه خستگیم رفتیم خونه، و توی راه یه کم میوه خریدیم،... این خونه رسیدن‌های ما هم جالبه... دیر می‌رسیم، دوتایی تند و تند، می‌پریم توی آشپزخونه، تند و تند با هم آشپزی می‌کنیم و  می‌خندیم از کمبود زمان و محمدحسین هم که یه کم دورش شلوغ پلوغ می‌شه شروع می‌کنه به غر‌غر کردن و من باز بهش می‌خندم و ...

دیروزم یه روز عادی بود، که محمد میوه می‌شست  تند و تند و من یه دستم شلیل و یه دستم هلو انجیری بود و از خستگی داشتم ولو می‌شدم و باز از میوه خوردن دست نمی‌کشیدم و توی همون حال هم دنبال آماده کردن پاستا بودم....

محمد کارش که تموم شد درست کردن پاستا رو برعهده گرفت و منو فرستاد پای پیانو، یه نت جدید برام خریده بود از سایت، نوبهار دلنشین، منم زود رفتم سراغ کیفش و نتو برداشتم و رفتم پشت پیانو... محمد پاستا رو هم می‌زد و منو تشویق می‌کرد و من مثل بچه‌هایی که تازه دارن راه می‌افتن، می‌زدم و ذوق می‌کردم...

وقتی شام حاضر شد و نشستیم پشت میز توی تراس، حس کردم، خوشبختی یعنی همین، یعنی درک همین لحظات، یعنی گاز زدن میوه‌های تازه شسته شده و خندیدن به عجله‌های ناشی از کمبود زمانمون، یعنی نت جدید و علاقه‌من به اولین گام‌ها، یعنی محمد که پای گاز ناشیانه پاستا رو هم می‌زنه و از توی آشپزخونه به صدای پیانوی من گوش می‌ده و تشویقم می‌کنه، یعنی شام دونفره و گرم توی تراس و تماشای شهر از طبقه هفتم ... خوشبختی یعنی همین ثانیه‌هایی که لمسشون این‌قدر برام دلنشین بود و دوست داشتنی ...

و کاش همه ما واقعا با تمام وجود این لحظات رو لمس می‌کردیم